๐๑/๑๒/๒๕๕๙ รวยยยย กับ บ้านสร้างฝัน

'เสด็จฯ ถิ่นทุรกันดาร'

สมัยก่อนประชาชนยังยากจนอยู่ ในช่วงแรกๆ ของ พ.ศ. ๒๕๒๔ ที่ผมได้มีโอกาสได้เข้าไปถวายงาน ช่วงแรกๆ นั้น ทั้งปีแทบไม่ได้อยู่บ้านเลย เพราะเสด็จฯ แปรพระราชฐานแห่งละ ๒ เดือน เดือนละ ๔ ภาค ก็ ๘ เดือน ที่เหลือ ๒ เดือนเท่านั้นเอง ที่อยู่กรุงเทพฯ ได้ตามเสด็จฯ ทุกวัน เหนื่อยยากมาก..

เมื่อเวลาที่ทรงให้ออกไป ณ ที่ใด จะรับสั่งอย่างเรียบง่ายว่า..

"เดี๋ยวบ่ายวันนี้.. ไปเที่ยวกัน"

การไปเที่ยวของพระองค์ คือการออกไปเดินป่าฝ่าดง ลุยน้ำลุยท่า ตากแดดตากฝน ขึ้นเขาลูกแล้วลูกเล่า สิ่งนี้คือไปเที่ยว ซึ่งความสุขของพระองค์อยู่ตรงนั้น ทรงสนุกสนาน และก็จะได้เห็นพระองค์ท่าน ประทับอยู่ท่ามกลางพสกนิกร และผมรู้สึกจริงๆ ว่าทรงมีความสุข

ถึงแม้ว่าทรงจะเหน็ดเหนื่อยพระวรกาย พระเสโทไหลอาบพระวรกาย อาบพระพักต์หมดก็ตาม พระองค์จะเสด็จออกจากพื้นที่ กลับมาตี ๑ ตี ๒ ถือว่าเป็นเรื่องปกติ เพราะฉะนั้น จากพระราชกรณียกิจของพระองค์ ผมจึงคิดว่า.. เราอยู่ได้ทุกวันนี้ เพราะพระมหากษัตริย์ คิดว่าคำพูดนี้ไม่ใช่เป็นเรื่องที่เกินเลย แม้แต่น้อย..

ผมคิดว่า เหล่าพสกนิกรของพระองค์ล้วนประจักษ์ในความจริงข้อนี้ เพราะฉะนั้น พระองค์จึงทรงอยู่ใกล้ชิดประชาชน ทรงประทับอยู่ในดวงใจของประชาชนทุกผู้คน พระองค์รับสั่งว่า เราจะอยู่สุขสบายได้อย่างไร หากคนที่อยู่รอบข้างเรานั้นเดือดร้อนอยู่ ต้องแบ่งเบาความทุกข์ยากของเขาบ้าง ตามกำลังและความสามารถ เท่าที่จะทำได้..

เพราะฉะนั้น จะเห็นได้ว่า ตลอด ๗๐ ปีนั้น..

ภาพของพระองค์ท่านทรงใกล้ชิดประชาชน ทรงโน้มพระวรกายลงไปหาประชาชน ที่มาเฝ้าฯ กันเป็นชั่วโมงๆ

ภาพของพระเจ้าแผ่นดินที่ทรงคุกเข่าต่อหน้าประชาชน

ภาพที่ประทับนั่งพับเพียบอยู่กลางดินกลางทรายกลางถนนลูกรัง

หรือทรงสนทนากับประชาชนนั้น เป็นภาพที่เราคนไทยเห็นกันมา ตลอดระยะเวลา ๗๐ ปี ซึ่งเป็นภาพที่หายาก ที่พระเจ้าแผ่นดินพระองค์ใด จะมาประทับนั่งพับเพียบอยู่กับประชาชนกลางดินกลางทราย

พ่อ.. พระมหากษัตริย์ ผู้ทรงคุณอันประเสริฐ

ขอบคุณเรื่องราวโดย ดร.สุเมธ ตันติเวชกุล

	ผู้เขียน	หัวข้อ: ๐๑/๑๒/๒๕๕๙ รวยยยย กับ บ้านสร้างฝัน (อ่าน 41427 ครั้ง)
0 สมาชิก และ 1 บุคคลทั่วไป กำลังดูหัวข้อนี้